Τι θα φάμε σήμερα; Μια απλή ερώτηση που όλοι κάνουμε καθημερινά στον εαυτό μας ή στην οικογένειά μας. Είναι όμως τόσο απλή ή περιλαμβάνει στην πραγματικότητα πιο πολλές απορίες απ’ όσες νομίζουμε; Επίσης, τί είδους συναισθήματα συνοδεύουν συνήθως την παραπάνω ερώτηση τόσο αυτόν που την κάνει όσο και τον ερωτώμενο; Τρόμος, δέος, χαρά, ευχαρίστηση ή όλα τα παραπάνω μαζί;
Οι πιο πολλοί που κάνουν την ερώτηση είναι συνήθως παιδιά ή ενήλικες (σύζυγοι ή σύντροφοι) οι οποίοι είτε θα ετοιμάσουν είτε θα απολαύσουν το γεύμα. Το πρώτο που θα σκεφτεί κάποιος μόλις ακούσει την ερώτηση είναι το φαγητό που θα μαγειρέψει αυτός που την εκφράζει, συνήθως το μεσημεριανό που στην σύγχρονη ελληνική οικογένεια ταυτίζεται με το βραδινό. Τι περιλαμβάνει όμως ένα γεύμα;
Παστίτσιο ή ψαρόσουπα ή αρνάκι στο φούρνο ή ριζότο ή..ή..κ.λ.π. Αυτό όμως αποτελεί το κυρίως πιάτο. Στην καθημερινότητα όποιος αναρωτιέται το παραπάνω, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται στα συνοδευτικά του κυρίως πιάτου. Για παράδειγμα σε μια σαλάτα, σε κάποιο είδος τυριού ή ψωμιού, σε ελιές ή γαύρο μαρινάτο ή μελιτζανοσαλάτα ή στο επιδόρπιο. Αυτό συμβαίνει, διότι σπάνια τις καθημερινές όλη η οικογένεια τρώει μαζί, κι αν αυτό πραγματοποιηθεί, ο χρόνος είναι λιγοστός και πιεστικός. Τα σαββατοκύριακα αυτός ο χρόνος μεγαλώνει κι έτσι οι συνδαιτημόνες αποζημιώνονται. Αν η οικογένεια επισκεφθεί κάποιο εστιατόριο ή εξοχική ταβέρνα, εκεί φυσικά ο καθένας επιλέγει απ’ όλα τα είδη, ορεκτικά, σαλάτα, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο. Πόσες φορές τα μικρά (1–3ετών) και τα μεγάλα (3-9ετών) παιδιά έχουν αυτήν την επιλογή στο καθημερινό τους τραπέζι; Για παράδειγμα, μια συνηθισμένη επιλογή τους αποτελεί η επιλογή ή όχι σάλτσας ή τυριού στα μακαρόνια. Επίσης,+ πόσες φορές έχουν την επιλογή να βάλουν στο πιάτο τους όποιο και όσο φαγητό θέλουν από ένα τραπέζι; Πώς αισθάνονται οι μαμάδες όταν ένα νόστιμο φαγητό δεν τιμάται από τα παιδιά τους;
Η προετοιμασία κι η απόλαυση του φαγητού αποτελούν για τις περισσότερες, εργαζόμενες και μη, μαμάδες μια ρουτίνα που θέλουν όσο τίποτα στον κόσμο να ευχαριστήσει την οικογένεια, να είναι υγιεινή, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι χρονοβόρα και περίπλοκη. Η επιτυχία όμως ενός γεύματος δεν εξαρτάται μόνον από τον μάγειρα. «Η γιορτή της μπαμπέτ» (γνωστή ταινία του Gabriel Axel) δεν αποτελεί δυστυχώς μια καθημερινή εμπειρία. Το καθημερινό τραπέζι είναι μια χρονική στιγμή όπου συναντώνται όχι μόνο το αίσθημα πείνας των μελών του αλλά και η ανάγκη τους για χαλάρωση και γαλήνη με τελικό στόχο την ευεξία τους. Στο παρελθόν όπου ο επιούσιος ήταν ένας πραγματικά δύσκολος αγώνας όλοι ήταν συγκεντρωμένοι στα δώρα του γεύματος. Στη σημερινή εποχή όμως, η ψυχή και το μυαλό όλων δυστυχώς βρίσκεται στο να γίνουν όλα στο χρόνο τους ακόμα και των παιδιών. Πόσες φορές δεν αναπολεί κανείς ένα γεύμα στην παραλία με μόνο ντομάτες , ψωμί και ελιές; Πώς μπορεί να το πετύχει κανείς αυτό στην σύγχρονη «κινούμενη» πραγματικότητα; Ιδού λοιπόν 10 απλά βήματα για ένα καθημερινό γεύμα:
Σχεδιάστε μαζί με όλη την οικογένεια ένα μηνιαίο πρόγραμμα γευμάτων. Αφήστε κενό μία μέρα την εβδομάδα ώστε να αποφασίσετε εκείνη τη στιγμή. Αν είχε επιτυχία το εφαρμόζετε και τον επόμενο μήνα ή κάνετε τις απαιτούμενες αλλαγές ή το ανανεώνετε εξ’ ολοκλήρου. Ανάλογα με την ηλικία των παιδιών συμμετέχουν και αυτά με επιλογές φαγητών ή με το γράψιμο της λίστας ή με κολλάζ φωτογραφιών με τ’ αγαπημένα τους φαγητά.
Αν για κάποιο λόγο δεν υπάρχουν τα υλικά για κάποιο προγραμματισμένο γεύμα απλά ανοίξτε το ψυγείο ή τα ντουλάπια και όλοι μαζί αποφασίστε με τι θα το αντικαταστήσετε. Μπορεί απλά να είναι αγγούρι και ντομάτα ή απλά μακαρόνια με τυρί.
Συμφωνήσετε μια μέρα (καλύτερα όχι συγκεκριμένη) πως θα γευματίζετε με τα υπόλοιπα της προηγουμένης(όταν για κάποιο λόγο αυτά είναι αρκετά).
Φροντίστε τα βασικά γεύματα να έχουν μια σαλάτα, ένα ορεκτικό, ένα κυρίως πιάτο και ψωμί (όχι πάντα). Επίσης και στο πρωινό καλό είναι να υπάρχουν 2 επιλογές.
Τα φαγητά βρίσκονται στο τραπέζι σε πιατέλες κι από εκεί παίρνει όποιος θέλει ότι θέλει. Να θυμάστε ότι για τα μικρά παιδιά αυτή η διαδικασία εξασκεί την αδρή και λεπτή κινητικότητά τους.
Αν κάποιο παιδί αργεί στο φαγητό το περιμένουμε για λίγο αλλά μετά μαζεύουμε το τραπέζι. Καλό είναι να έχει καθοριστεί ο χρόνος του κάθε γεύματος κατά το σχεδιασμό του μηνιαίου προγράμματος. Εννοείται πως σε έκτακτη ανάγκη(π.χ. ασθένεια ή δουλειά) μπορεί να παραβιαστεί από κάποιο μέλος.
Αν κάποιος δεν φάει κάτι από τα προσφερόμενα στο γεύμα σημαίνει ότι δεν πεινάει ή δεν έχει διάθεση να φάει οπότε θα φάει κάτι στο απογευματινό σνακ ή στο βραδινό. Ακόμα κι ένα παιδί 2-3 ετών αντέχει να παραλείψει ένα γεύμα και δεν είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί άμεσα ή να του προσφερθούν 5 εναλλακτικές. Επίσης το φαγητό δεν αποτελεί επιβράβευση ή τιμωρία αλλά συντελεί στην ικανοποίηση των σωματικών μας αναγκών και στη διατήρηση της υγείας μας.
Τα παιδιά καλό θα είναι να συμμετέχουν στο στρώσιμο του τραπεζιού ανάλογα με την ηλικία τους.
Ένα τραγούδι στην αρχή ή και στο τέλος του γεύματος βοηθάει τα παιδιά να συγκεντρωθούν σ’ αυτό. Για τους ενήλικες η συγκέντρωση στην αναπνοή τους για 1-2 λεπτά μπορεί να είναι χαλαρωτική και βοηθάει στην λειτουργία της πέψης.
Το επιδόρπιο είναι ένα σημαντικό κομμάτι ενός γεύματος ειδικά για τα παιδιά. Δεν είναι απαραίτητο να περιέχει ζάχαρη. Υπάρχουν άπειρες συνταγές με μέλι, πετιμέζι, ζάχαρη καρύδας, χουρμάδες, μπανάνα ή γλυκοπατάτα. Αν σε κάποιο παιδί αρέσει μόνο το επιδόρπιο είναι σίγουρο ότι δε θα χορτάσει και θα φάει στο επόμενο γεύμα. Άλλωστε υπάρχουν και επιδόρπια που δεν αρέσουν!!!
Δοκιμάστε και τα παρακάτω τσουλομαγειρέματα:
