Όλοι ξέρουμε τα πανκέικ και αρχίζουμε να μην ξέρουμε τις τηγανίτες..
Και τα δύο είναι πολύ ωραία για πρωινό ή για brunch, οι μεγάλες διαφορές μεταξύ τους είναι ότι τα μεν πανκέικ είναι αφράτα μιας και έχουν μπέικιν και γενικά είναι πιο “εξωτικά”.
Οι τηγανίτες πάλι είναι πιο πρωτόγονες, πιο μπρουτάλ, πιο χωριάτικες να τις πούμε; Ας τις πούμε…
Έχουν πολύ απλά υλικά που τα βρίσκεις σε κάθε σπίτι, δεν χρειάζεται να περιμένεις ώρες μέχρι να είναι έτοιμος ο χυλός και μπορείς να τις σερβίρεις με λίγη κρυσταλλική ζάχαρη ακόμα αν δεν έχεις μέλι, ή με γλυκό κουταλιού ακόμα ακόμα.
Πάντως για να πάμε πολύ πίσω ο αρχαίος Έλληνας ποιητής ο Κράτινος τις αναφέρει, και ο Μάγνης (άλλος ένας αρχαίος όχι τόσο γνωστός ποιητής) επίσης, οπότε από τα αρχαία ακόμα χρόνια οι Έλληνες έφτιαχναν τηγανίτες και μετά τις πήραν οι Ρωμαίοι κτλ κτλ κτλ…. Και μετά έφτασαν στην Αμερική και μετά ξανάρθαν εδώ σαν πανκέικ αφού άλλαξαν σε αρκετά σημεία.
Οι τηγανίτες πάλι είναι πιο πρωτόγονες, πιο μπρουτάλ, πιο χωριάτικες να τις πούμε; Ας τις πούμε…
Έχουν πολύ απλά υλικά που τα βρίσκεις σε κάθε σπίτι, δεν χρειάζεται να περιμένεις ώρες μέχρι να είναι έτοιμος ο χυλός και μπορείς να τις σερβίρεις με λίγη κρυσταλλική ζάχαρη ακόμα αν δεν έχεις μέλι, ή με γλυκό κουταλιού ακόμα ακόμα.
Πάντως για να πάμε πολύ πίσω ο αρχαίος Έλληνας ποιητής ο Κράτινος τις αναφέρει, και ο Μάγνης (άλλος ένας αρχαίος όχι τόσο γνωστός ποιητής) επίσης, οπότε από τα αρχαία ακόμα χρόνια οι Έλληνες έφτιαχναν τηγανίτες και μετά τις πήραν οι Ρωμαίοι κτλ κτλ κτλ…. Και μετά έφτασαν στην Αμερική και μετά ξανάρθαν εδώ σαν πανκέικ αφού άλλαξαν σε αρκετά σημεία.
Ψάχνοντας βέβαια την ιστορία τους διάβασα για ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Θυμάστε αυτόν τον παγωμένο αρχαίο τύπο που βρήκαν στους παγετώνες που λιώνουν στο Τυρόλο. Αυτόν, θυμάστε που ήταν από την εποχή του Χαλκού πριν από 5000 χρόνια. Φορούσε γούνες, είχε μέχρι και τατουάζ!! Τον τύπο αυτόν λοιπόν τον ονόμασαν Ότζι και του έκαναν πολλές εξετάσεις… Μια από αυτές ήταν να δουν τι έτρωγαν οι άνθρωποι τότε οπότε μέσα στο στομάχι του βρήκαν διάφορα τρόφιμα που είχε φάει μεταξύ των οποίων είναι και ένα είδος τηγανίτας.
Οπότε βλέπουμε ότι οι τηγανίτες ναι μεν αναφέρονται στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία αλλά προϋπήρχαν από την εποχή του χαλκού και ποιος ξέρει από πότε… Πάντως σίγουρα ο χυλός από σιτηρά ψημένος στην πέτρα ήταν από τα πρώτα μαγειρέματα του ανθρώπου όταν ξεκίνησε να καλλιεργεί τη γη..
Μετά τους Ρωμαίους, ο Σέξπιρ αναφέρει τις τηγανίτες σχεδόν σε κάθε του έργο, και κατά τη διάρκεια της αναγέννησης όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να έχουν λίγο περισσότερο χρόνο ξεκίνησαν να αρωματίζουν τις τηγανίτες τους με μπαχαρικά, ανθόνερο, φρούτα και ποτά.
Αλλά η ονομασία Pancake ξεκίνησε να χρησιμοποιείται μετά τον 15ο αιώνα.
Στην Αμερική τώρα που έφτασαν με τους πρώτους εποίκους τις έφτιαχναν με δίκοκο σιτάρι ή καλαμποκάλευρο.
Μάλιστα εκεί είχαν και ένα έθιμο πριν από τη νηστεία για το Πάσχα. Εκεί αντί για Τσικνοπέμπτη έχουν την Fat Tuesday όπου προσπαθούσαν να τελειώσουν ότι αρτισημα υλικά ειχαν στο σπίτι (αυγά, γάλα, βούτυρο) οπότε έφτιαχναν πανκέικ. Πολλά πανκέικ… Έτσι αυτή η μέρα καλείται τώρα σαν μέρα των πανκέικ.
Φυσικά, σε κάθε σχεδόν χώρα υπάρχει ένα είδος “τηγανίτας” από της Γαλλικές κρέπες, τα Ρώσικα Μπλινί, τις τηγανίτες από πατάτα, (Λάτκα), Τα Ινδικά Πουρί, τα Ολλανδικά Πανενκόκεν.
Στο σάιτ μου θα βρείτε συνταγές από πολλές από αυτές! Ελπίζω να τις χαρείτε και να τις δοκιμάσετε!
